غارت صنعتگران ایرانی با نام برگزاری نمایشگاه صادرات

قفقازستان - جواد گلچین فر - در پی عدم اجرای تور نمایشگاهی شرکت آرتاویل در باتومی، رسانه های ایران گزارش می دهند که هنوز خسارت صنعتگران جبران نشده است. میزان صادرات صنعتی ایران در مقایسه با جمعیت و میزان تولید ناخالص ملی هیچ بحساب می آید اما همزمان سالانه صدها تور نمایشگاهی به بهانه صادرات در کشورهای مختلف برگزار می شود و بنظر می رسد مافیای نمایشگاه گذار ایران بدون توجه به میزان بازدهی به سودجویی در این بخش مشغول است.

خبرگزاری ایسنا گزارش می دهد که هنوز شرکت کنندگان در نمایشگاه صنایع دستی به حقوق از دست رفته خود نرسیده اند. بسیاری از از شرکت کنندگان در این نمایشگاه از وضع اقتصادی خوبی برخوردار نیستند و با وام هزینه شرکت در نمایشگاه را فراهم کرده بودند. دادگاه پرونده شکایت را به بازپرسی برگردانده است، گویا این شکایت از نظر دادگاه جنبه کیفری ندارد و باید شکایت حقوقی تنظیم شود.

در ادبیات حقوقی جمهوری اسلامی، شکایت حقوقی یعنی برای رسیدن به حق خود باید سالها در راهروهای پرپیچ و خم از این اتاق به آن اتاق بروی تا شاید بتوانی مبلغی از مالهای از دست رفته را زنده کنی.

شاکیان به مجری بدهکار هم شدند

در گزارش ایسنا از پویا محمودیان مدیرکل صادرات صنایع دستی و هنرهای سنتی نقل می شود: هنرمندان حاضر در باتومی با وجود هماهنگی با مجری نمایشگاه برای بازگشت و جلوگیری از هزینه‌های اضافی بدون شرکت در نمایشگاه، تا پایان تاریخ مقرر در کشور یادشده ماندند و به کشور مراجعت نکردند.

پویا محمودیان گویا متوجه نیست که شخص برای مسافرت در یک دوره زمانی برنامه ریزی کرده است، کار و زندگی در ایران را تعطیل کرده است و راهی پیموده است. وقتی نمایشگاه برگزار نمی شود، خیلی طبیعی است شخص تصمیم بگیرد بابت زمان و پول صرف شده لااقل گشت و گذاری در مقصد داشته باشد تا در همه عرصه ها بازنده نشود.

صادرات زیره به کرمان
گرجستان یکی از کشورهای تولید کننده صنایع دستی است و در راستای شناسایی این صنعت و ورود به بازار جهانی تلاش می کند. اینکه آیا شرکت در نمایشگاههای صنایع دستی گرجستان برای شناساندن صنایع دستی ایران به جهانیان در مجموع اقدام درستی است یا خیر، موضوعی قابل بررسی است اما آنچه مسلم است اینکه دستاورد کوتاه مدت و زودبازدهی با شرکت در این نمایشگاهها حاصل نمی شود. بنابراین اگر قرار است در این زمینه سرمایه گذاری شود، هزینه آن را باید شرکتهای بزرگ، بنیادها یا دولت تقبل کنند که از توان کافی برای سرمایه گذاریهای بلندمدت برخوردار هستند. یک کارمند یا خرده کارآفرین که با درخواست 5 یا 6 میلیون تومان وام می تواند در نمایشگاهی شرکت کند، انتظار دارد در محلی کالای خود را عرضه نماید که با فروش مستقیم آن در دوره برگزاری لااقل هزینه های خود را تامین کند.

روراست بگویم، این نهایت بیشرمی است که اقشار ضعیف جامعه را به مسیری هدایت کنیم که سرمایه ناچیز خود را ببازند تا ما سودی کسب کنیم و این آخر پوسیدگی است اگر نظامی در برخورد با چنین پدیده ای بدنبال راهکاری اساسی برنیاید.

صادرات کالا یا دلال بازی و رانتخواری

در ایران برگزاری و شرکت در نمایشگاههای خارجی تنها از کانالهای خاصی امکانپذیر است و در واقع در انحصار باندها است. تا این انحصار و باندبازی ها وجود دارد و کشور از نظر فساد در رتبه های بالای جهانی قرار دارد، برگزاری و شرکت در نمایشگاه بهمین غرفه فروشی یا برگزاری تور ختم می شود و در عمل دستاوردی برای صادرات کشور ندارد. این تنها شرکت آرتاویل نیست که در برابر خسارات وارده به صنعتگران و هنرمندان مسئول است، آنهایی که باین شرکت مجوز دادند و نیز آنهایی که بخشنامه های سراسری برای شرکت در نمایشگاه صادر کردند باید اکنون پاسخگو باشند.